உன்

இதழ்களின்

மௌவுன

வரிகளைக்கூட

என் கண்கள்

வாசிக்க

கற்றுகொண்டன..

நிலவு எல்லாம்

பூமிக்கு

வருவதுயில்லை..

எனா

பந்தியம்

கட்டினேன்

ஆனால்

உன்னை

பார்த்ததும்

தோற்றுபோனதாய்...

ஒப்புக்கொண்டேன்...

என்

இதய

துடிப்பின்

வேகம்

மறிபோக்கிறது....

உன்

நினைவுக்களால்...

இப்படி

எல்லாம்

மழையில்

ஓடாதே...

வெட்கப்பட்டு

மழை

நின்றுவிட

போகிறது...

சத்தியமாய்
சொல்கிறேன்
எப்படி

தொலைந்தேன்

என்று தெரியவில்லை..

ஆனால்...

நீ
என்னை
கடந்து
போன
பின்புதான்
என்னை காணவில்லை....

உனக்காய்

பிடித்த

கவிதைகள்...

பாடல்கள்...

பூக்கள்....

என தேடிய

நான் - ஏனோ

என்னை

பிடிக்குமா

என்பதை கேட்க

உன்னிடம்

மறந்து

போனேன்...

உன்

காதலுக்காய்

பத்து வருடம்

காத்திருந்த நான்...

உன்னோடு

வாழ்வதற்காய்

இன்னொரு

ஜென்மம்

காத்திருக்க

மாட்டேயென்ன?....

உன்னோடு
நூறு ஆண்டுகள்
வாழ வேண்டும்மென்ற
ஆசைகள்யெல்லாம்
கிடையாது!.....
உன்
கழுத்து
சங்கிலியில்
மையத்தில்
என்னை
தூக்கில்யிடு
பிழைதுக்கொள்கிறேன்
நான்!!....

நாம் பிரிந்து
பல வருடம்
ஆகிவிட்டது...
எப்படியும் பல
அவதாரம்
எடுத்துயிருப்பய்...
கணவனாய்...
தந்தையாய்...
இன்னும் பல....
ஆனாலும்
எனக்கு
இன்னும் அதே
அப்பாவி
நண்பனாய்!!!...